Potas jest pierwiastkiem najszybciej pobieranym po azocie, szczególnie przez młode rośliny, w których występuje szybki przyrost tkanki twórczej korzeni i łodyg. Zawartość tego pierwiastka może u nich sięgać nawet kilku procent suchej masy, natomiast ilość pobieranego potasu może znacznie przewyższać potrzeby pokarmowe roślin. Roślina potrzebuje potasu przez cały okres wegetacji, jednak różnice dotyczą ilości pobieranego składnika pokarmowego i intensywności tego procesu.
Objawy niedoboru potasu widoczne są w postaci chlorozy i rdzawych przebarwień, które to pojawiają się na początku na wierzchołkach blaszki liściowej, a w dalszej kolejności rozszerzają się wzdłuż brzegów. W wyniku narastającego niedoboru tego makroskładnika dochodzi do przekształcenia zmian chlorotycznych w nekrotyczne żółtawobrązowe plamy, które występują na wierzchołkach i krawędziach starszych liści, których brzegi zwijają się zwykle ku dołowi. Przy pogłębiającym się deficycie tego pierwiastka dochodzi do więdnięcia i obumierania liści, które często pozostają na łodydze.
W warunkach deficytu potasu w uprawie ziemniaka rośliny stają się krzaczaste, a liście przybierają barwę od ciemnozielonej do niebieskozielonej. Z kolei na wierzchołkach i brzegach starszych liści widoczne jest jasne zabarwienie. Objawem charakterystycznym dla ziemniaka jest kształt chochelkowaty liści, których brzegi wywinięte są ku dołowi.
autorka: dr hab. Marzena S. Brodowska