Od uregulowania pH gleby powinno się zaczynać uprawę każdej rośliny. Dotyczy to także ziemniaka, ponieważ odczyn gleby decyduje o jej właściwościach – fizycznych (struktura), chemicznych (dostępność pierwiastków) i biologicznych (aktywność mikroorganizmów). W skrócie ma on wpływ na życie gleby i rozwój rośliny uprawnej, w tym również ziemniaka. Powszechna opinia głosi, że ziemniak jest tą rośliną, która toleruje gleby kwaśne. Nie do końca zgadzają się z tym praktycy, którzy np. w mediach społecznościowych informują, że zdecydowanie wyższe plony uzyskuje się na stanowiskach o uregulowanym pH.
Istnieje również powszechne przekonanie, że gleba pod tę uprawę nie wymaga wapnowania, bo jak już wyżej wspomniano, roślina ta znosi kwaśny odczyn. Można się z tym stwierdzeniem częściowo zgodzić, ponieważ korzenie ziemniaka nie zakwaszają ryzosfery (czyli strefy przykorzeniowej roślin) i przy wyższym odczynie występują trudności w pobieraniu mikroskładników (przede wszystkim manganu). Ziemniak jest najbardziej plenny, gdy odczyn gleby jest lekko kwaśny – pH ok. 6,0.
Parch zwykły ziemniaka wywoływany przez szereg gatunków bakterii z rodzaju Streptomyces objawia się na bulwach w postaci małych brązowych plamek, które z czasem się powiększają. Ich wygląd różni się w zależności od szczepu sprawcy i stopnia odporności danej odmiany, przybierając formę płaską, wgłębną, wypukłą lub siatkową. Porażenie tą chorobą przyczynia się do obniżenia wartości handlowej ziemniaka, a także do problemów z przechowywaniem.
Najlepsze warunki do rozwoju sprawcy parcha mają miejsce na glebach lekkich i przewiewnych, gdzie pH gleby wynosi więcej niż 5,2, ale jak wspomniano wcześniej, rozwija się też przy odczynie zasadowym pH 7,5. Choroba ta „lubi” też wysoką temperaturę: 20-30°C. Znaczenie ma też wilgotność gleby. Sucha gleba o polowej pojemności wodnej poniżej 65-70 proc. nasila porażenie.