Ziemniak należy do roślin o dużych potrzebach pokarmowych, które zwykle są tym większe im dłuższy jest okres wegetacji. Przyjmuje się, że z plonem 40 t/ha roślina ta pobiera z gleby około 200 kg N, 60 kg P2O5, 310 kg K2O, 45 kg CaO, 25 kg MgO oraz niewielkie ilości mikroskładników. Z kolei przy wyższych plonach potrzeby pokarmowe ziemniaka są proporcjonalnie wyższe.
Średnie jednostkowe pobranie mikroskładników przez ziemniaka kształtuje się na poziomie: 30 – 50 g Fe/t, 10 – 25 g Mn/t, 7,5 – 15 g Zn/t, 3,0 – 6,0 g B/t i 2,0 – 5,0 g Cu/t. Z mikroskładników ziemniak jest szczególnie wrażliwy na niedobór cynku. Wykazuje również dość dużą wrażliwość na niedobór manganu. Optymalne zaopatrzenie ziemniaka w mangan wpływa na prawidłowy rozwój roślin, większą zawartość skrobi i witaminy C oraz zmniejsza podatność roślin na choroby, w tym między innymi parcha zwykłego, zarazę ziemniaka i rizoktoniozę. Krytyczna faza niedoboru manganu występuje już w okresie wzrostu wegetatywnego – podczas tworzenia łodyg i liści, a następnie ulega spotęgowaniu w okresie zawiązywania bulw. Z kolei dobre zaopatrzenie ziemniaka w bor wpływa zarówno na prawidłowy rozwój organów nadziemnych, jak i podziemnych.
dr hab. Marzena S. Brodowska