Biofortyfikacja to wzbogacanie roślin w konkretne pierwiastki. Spożywanie tak ulepszonej żywności ma na celu ograniczanie występowania chorób wywołanych niedoborami pierwiastków (ważne, aby składniki obecne były w pożywieniu w formach łatwo przyswajalnych).
Przykłady roślin poddanych biofortyfikacji to warzywa (np.: ziemniaki, marchew, pomidory) wzbogacone w jod czy zboża wzbogacone w selen.
Żywność pochodzenia roślinnego może zawierać zbyt mało składników mineralnych, wtedy wskazane jest ich uzupełnianie. Jedną z przyczyn niskiej zawartości składników w roślinach jest niedobór tych składników w glebach, na których prowadzone są uprawy (niedobór wynika z wynoszenia pierwiastków z plonem roślin, niedostatecznego nawożenia, ograniczenia wprowadzania pierwiastków do środowiska ze źródeł przemysłowych). Pierwiastki obecne w glebach mogą też występować w formach trudno przyswajalnych, niedostępnych dla roślin. Uprawa roślin dających wysokie plony również nie sprzyja gromadzeniu dużych ilości pierwiastków w biomasie (występuje tzw. „efekt rozcieńczenia”).
Pojęcie „biofortyfikacji” często wiązane jest z pojęciem „żywności funkcjonalnej”. Określa się tak żywność, która poza normalną wartością odżywczą jest także źródłem konkretnych substancji aktywnych biologicznie, prozdrowotnych (lub zawiera zmniejszone ilości substancji antyżywieniowych).
Rośliny wzbogacone w odpowiednie pierwiastki mogą być elementem diety społeczeństw krajów rozwiniętych, ale bardzo ważne jest również wykorzystywanie biofortyfikacji jako metody walki z tzw. głodem utajonym. Głód utajony spowodowany jest m.in. brakiem minerałów i wynika ze spożywania żywności o nieodpowiedniej jakości, ubogiej w składniki mineralne.